Rilke do Lou Andreas-Salome w Berlinie-Westend

Jak ktoś, kto wypłynął na obce morza,

Jestem przy tych wiecznie zadomowionych,

Pełne dni jak misy leżą na ich stołach,

Mnie zaś pociąga dal pełna barw i kształtów.

Cały świat zagląda w moje oczy.

Może tak bezludny jak księżyc –

Lecz oni nie widzą nigdzie gwiazd samotnych

I nawet słowa ich są zamieszkałe.

I wszystkie rzeczy, którem zabrał ze sobą,

Tak dziwnie wyglądają – zastygłe w swojskości,

W ich dalekiej ojczyźnie są niczym zwierzęta,

A teraz powstrzymują oddech w zawstydzeniu.