Polska poezja

Wiersze po polsku



Poranna piosenka

Miłość wprawiła cię w ruch jak gruby, złoty zegarek. Położna klasnęła w podeszwy stóp i twój śmiały krzyk Zajął swoje miesjce między żywiołami. Nasze głosy wtórują mu wysławiając twoje przyjście. Nowy posąg W muzeum pełnym przeciągów twoja nagość Rzuca cień na nasze bezpieczeństwo. Stoimy dookoła puści jak ściany. Jestem twą matka nie bardziej Niż chmura, co skrapla się na lustrze, odbijając swe powolne Przemijanie w objęciach wiatru. Przez całą noc ćma twego oddechu Trzepotała wśród płaskich różyczek pościeli. Obudziłam się, by słuchać: W moim uchu szumi odległe morze. Krzyk i potykając się wstaję z łóżka, krowio-ciężka i roślinna W mej wiktoriańskiej koszuli. Twoja mordka otwiera się, czysta jak u kota. Kwadrat okna Bieleje i połyka swoje nudne gwiazdy. I teraz próbujesz Garści swoich nut. Czyste samogłoski lecą jak balony. Przekład Maria Korusewicz.


1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Wiersz Poranna piosenka - Sylvia Plath
 »