Autor Ajgi Gennadij

Z chustką zawiązaną na głowie umiera matka, i ten jedyny raz płaczę na widok jej nędznej sukni z samodziału. O, […]

niczym leśny matecznik umiłowaliśmy naturę schowków strzegących człowieka i życie uchodziło w siebie jak droga w las i hieroglifem jego […]

O, widzę ciebie, jak blask w pomarańczy, kiedy się ją rozkrawa – twoja cisza oświetlała źrenice z daleka, nie tknąwszy […]

Nocą, nagle, widzę dreszczem przejęty – między twarzą a poduszką – twarz złożonego do grobu przyjaciela: jest – jak papier […]

Poświęcenie. Wiktorowi Woroszylskiemu z braterstwem. 14 lutego 1973 a śnieg sypie jak na pocztę czekamy na śmierć o jak dawno […]

Nagi jak węgiel: jest egzystuje nie rozmawia nie poszept lecz krzyk w objawionej nam pustce gdzie tylko dwa znaki życia […]

W szumie w lśnieniu! – coraz czyściej – jaśniej – przejrzyściej szybują – te ledwie przestwory: (jak gdyby – przez […]

Tu bracia moi przechodzą przez światło słoneczne i „Panie” mówią ściany i pola śpiewają i dęby ciepłe – niby od […]

Obok śnieg – więc dziwniejsze kwiaty na parapecie. Uśmiechnij się do mnie chociażby za to, że nie mówię słów, których […]

Pieśń rzuciła na mnie urok, widziałem teraz to, co ukryte jest przed śmiertelnikami. N. Garin-Michajłowski I Dalej, stańmy w szeregu […]

Tam jest to, mówiące, zadziwiające mnie tym, że wznosi sobie włosy; co wstydzi się upaść i grozi upadkiem, jabłka toczą […]

coś białego zamglonego szpitalnie poruszało się w polu poślizgu – leczyłem się ciszą – i droga za oknem jak za […]

a życia mrok wciąż w duszy podobieństwa mnoży ofiary słabsze migotanie i trzeba czasu: aby znowu drgnęła dusza która odeszła […]