Urszula Kochanowska
Urszula Kochanowska
Gdy po śmierci w niebiosów przybyłam pustkowie,
Bóg długo patrzał na mnie i głaskał po głowie.
-„Zbliż się do mnie, Urszulo! Poglądasz jak żywa…
Zrobię dla cię, co zechcesz, byś była szczęśliwa.”
-„Zrób tak, Boże – szepnęłam – by w nieb Twoich krasie
Wszystko było tak samo jak tam – Czarnolasie” –
I umilkłam zlękniona, i oczy unoszę,
By zbadać, czy się gniewa, że Go o to proszę.
Uśmiechnął się i skinął – i wnet z Bożej łaski
Powstał dom kubek w kubek jak nasz – czarnolaski.
I sprzęty, i donice rozkwitłego ziela
Tak podobne, aż oczom straszno od wesela!
I rzekł: „Oto są – sprzęty, a oto – donice.
Tylko patrzeć, jak przyjdą stęsknieni rodzice!
I ja, gdy gwiazdy do snu poukładam w niebie,
Nieraz do drzwi zapukam, by odwiedzić ciebie!”
I odszedł, a ja zaraz krzątam się, jak mogę –
Więc nakrywam do stołu, omiatam podłogę –
I w suknię najróżowaszą ciało przyoblekam –
I sen wieczny odpędzam – i czuwam – i czekam…
Już świt pierwszą roznietą złoci się po ścianie,
Gdy właśnie słychać kroki do drzwi pukanie…
Więc zrywam się i biegnę! Wiatr po niebie dzwonił
Serce w piersi zamiera… Nie!… To – Bóg, nie oni!…
Bolesław Leśmian (1878-
1937)
(2 votes, average: 3,50 out of 5)