Ostatni trolejbus

A kiedy nie sposób już płynąć pod prąd
Nie sposób już wyrwać się z matni
Niebieski trolejbus zabiera mnie stąd
Trolejbus
Ostatni

Mój promie północny, żeglujesz przez noc
I nie dbasz: głęboka czy płytka
Gdy zbierasz nas wszystkich – idących na dno
Z bulwarów
Rozbitków

Ach, otwórz podwoje: przechodzień czy gość
Ja wiem, że tonącym śród nocy
Ktoś z twych pasażerów, z załogi twej ktoś
Udzieli
Pomocy

Jam z nimi już nieraz uchodził od klęsk
Jam ramię ich czuł przy ramieniu…
A jednak naprawdę w milczeniu jest sens
Jest dobroć
W milczeniu

Ucieczko przegranych, gościnny twój próg
A Moskwa jak rzeka wezbrana
I ból co od rana pod skronią się tłukł –
Ustają
Do rana

(2 votes, average: 4.00 out of 5)