Polska poezja

Wiersze po polsku



Chmiel

Chmiel chciał się ziemią sunąć, bo mu to niemiło

Było,
Iż musiał szukać wsparcia i pomocy.

Szedł więc o swojej mocy
I rozciągnął się dosyć… Ale cóż się stało?
Liście żółkniało,
Kwiat był wąski,
Schły gałązki;
Już i drzeń od wilgoci zaczynał się psować.

Trzeba się było ratować:
Gdzież się piąć? Były żerdzie, ale je ominął;
Jął się chwastu – i zginął.


1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Wiersz Chmiel - Ignacy Krasicki
 »