Polska poezja

Wiersze po polsku



Dróżnik

Nazywa się 176 i mieszka w dużej cegle z jednym oknem.
Wychodzi – mały ministrant ruchu i rękami ciężkimi jak z ciasta
salutuje przelatujące pociągi.
Na wiele mil wkoło – pustka. Równina z jednym garbem i grupa
samotnych drzew pośrodku. Nie trzeba mieszkać tu trzydzieści
lat, aby wyliczyć, że jest ich siedem.


1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (2 votes, average: 4,00 out of 5)

Wiersz Dróżnik - Herbert Zbigniew