Polska poezja

Wiersze po polsku



Przyjacielu, los nas poróżnił

***(Przyjacielu los nas poróżnił)

Nic ludzkiego nie jest mi obce,

Ból i radość rozdaję wszystkim,

Człowiek pieśni mojej surowcem,

Pieśni pełnej krwi, a nie mistyki.

Przyjacielu, czemuś nie pojął,

Skąd krew pieśni i moc jej czerpię? –

Jeśli wierszem staję do boju,

Wierszem kocham i wierszem cierpię.

Nie pozwolę nikomu dotknąć

Harfy mej – ze stu żył – stustrunnej,

Będę niósł ją – groźną, samotną –

Choćby była cięższa od trumny.

Moja pieśń mnie zdradzić nie może,

Ona trwogi ni klęski nie zna….


1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Wiersz Przyjacielu, los nas poróżnił - Władysław Broniewski