Wiersz Wernisaż
Wernisaż odbył się w ogromnej sali. Tłum sie zachwycał, ściany były białe I trzepotały skrzydłami jak łabędzie. Ściany były białe. Rozdawano koniak. Przez szklo kieliszka patrzyłam na twarze. Jedne zwężone do pionowej linii Mogłyby śmiało służyć geometrii. Inne nadmuchiwały się jak baloniki I wzlatywały w górę. W powietrzu coraz częściej gromadził sie eter. Czyj to wernisaż i gdzie jest artysta? Ściany trzepotały skrzydłami jak łabędzie. Ale już coraz słabiej. Coraz bielej. Wtedy usłyszałam nad sobą Szept motyla bielinka: – Operacja udała się.